Skład chóru

Najrzadziej spotykany głos kobiecy, osiągający brzmienie zarówno liryczne, jak i dramatyczne. Charakteryzuje się rozległą skalą, zwykle od c¹ do c³. Przez orkiestrę przebija się korzystając z techniki squillo. Partie dla sopranów spinto znajdują się głównie w operach Giacomo Pucciniego (np. Butterfly w Madame Butterfly, Floria Tosca w Tosce czy Manon w Manon Lescaut) oraz Giuseppe Verdiego (np. Elisabetta w operze Don Carlos).

Nazwa partii wokalnej niższa od sopranu (w kolejności od najwyższych partii sopran, alt, tenor, bas); rodzaj głosu ludzkiego niższy od sopranu i mezzosopranu. Zwykle obejmuje skalę od g (nieraz f) do d2. Cechuje się mniejszą rozpiętością niż kontralt.

Tenor jest najwyższym głosem męskim osiągalnym rejestrem piersiowym (patrz: technika śpiewu). Zwykle obejmuje zakres od c do c². Wyróżniamy kilka rodzajów tenoru – tenor liryczny (np. Luciano Pavarotti, Wiesław Ochman), tenor dramatyczny (np. Mario Del Monaco) często o ciemniej i metalicznej barwie oraz tenor spinto (np. Plácido Domingo). Skala tenorowa sytuuje się więc pomiędzy skalą barytonu a męskiego altu (śpiewanego falsetem).

Najniższy solowy i chóralny głos męski, sięgający od D wielkiego do f razkreślnego (różne źródła podają różne skale). Basem określa się też osobę śpiewającą basem (w przypadku głosu w chórze używamy liczby mnogiej basy). Istnieje kilka rodzajów głosów basowych. Basso cantante (bas śpiewny) to rodzaj basu o przepięknej, szlachetnej barwie dźwięku i szerokiej skali. Basy cantante nierzadko wykonują też partie przeznaczone dla bas-barytonów czy nawet barytonów.